Een reeks uit liefde, uit verwondering en vooral om even her te beleven, deel 2 van 8 bit poëzie;
Super Mario Bros!
Super Mario Bros
I
daar was de Nintendo Entertainment Set van mijn neef!
hij had hem gekregen van zijn ouders
duck hunt zat erbij
met een lelijke hond
en eenden
een inbegrepen rood grijs plastic flut geweer
super mario bros zat er ook bij!
een oudere man met een snor
in een rood strak pakje zoals sinterklaas
en de kerstman
alle ingrediënten waren aanwezig om tot een totaal
fiasco te komen
hoe kan zoiets nou leuk zijn?
vroeg ik nog aan mijn oom en tante
misschien was ik jaloers zonder nog te beseffen
welke emotie daar aan vast zat
mijn neef sliep op zolder
was drie jaar ouder
had al geruime tijd televisie op zijn kamer
keek naar Veronica
luisterde cd’s van bands die hij zelf uitkoos
iets waar ik alleen nog van kon dromen
daar slootten we de Nintendo aan
alsof er een wereld bestond waaraan
ik nog niet mocht deelnemen
het voelde heel stiekem
omdat ik iets deed wat thuis nog niet was
toegestaan of gedoogd
II
als je jong bent dan is je geest in staat van pixels
een perfect lijkende wereld te creëren
ook al is de lucht monotoon blauw
hij wordt bijna voelbaar als dun vloeipapier
op je grote beeldbuis televisie
en je ademt hem in, niet de televisie
maar de lucht
ook al is dat het goedkope jaren 80
wasmiddel van je ouders
en de blokken waar je tegenaan botst
zijn bijna van echt steen
je proeft het bloed in je mond
als je er tegenaan komt
als niets je nog lukt in het leven
en je blijkt ergens goed in te zijn
kan het echt leven je niet stoppen
III
er wonen niet geziene wezens in deze wereld
er vliegen vogels die er niet zijn.
je rent, springt, botst
sneller en soepeler dan je in het echte leven
ooit zal doen
en veel sneller vooral
met een druk op de knop
ga je vooruit, achteruit, buk of spring je
in een wereld waar maar geen eind
aan lijkt te komen
zonder je echte zwabberende lichaam
dat je alleen maar zou belemmeren
en elke keer versla je een eindbaas
terwijl je nog niets verslagen hebt
om erachter te komen dat de prinses
in een ander kasteel is
en elke minuut langer in deze wereld
laat beter en sterker voelen
dan wie dan ook
en thuis hangt de lucht er rustig bij
beweeg je voort op je eigen saaie drafje
iedereen heeft het over koffie, thee, werk
en het weer
dat soort saaie onbenulligheden
en nergens voelt het zo thuis als in super mario bros
